Ksiądz Jacek Grzybowski, nowy biskup pomocniczy diecezji warszawsko-praskiej, przyjął święcenia biskupie. Uroczystość odbyła się w sobotę 19 grudnia w Katedrze św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie.
Głównym szafarzem święceń biskupich był biskup senior diecezji warszawsko-praskiej arcybiskup Henryk Hoser SAC, a współkonsekratorami nuncjusz apostolski w Polsce arcybiskup Salvatore Pennacchio oraz biskup warszawsko-praski Romuald Kamiński.
Wśród zgromadzonych w warszawsko-praskiej katedrze duchownych byli także m. in. kardynał Kazimierz Nycz, metropolita warszawski, biskup Artur Miziński, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski, oraz biskup Józef Guzdek, biskup polowy Wojska Polskiego.
Słowa powitania na początku liturgii wygłosił bp Romuald Kamiński. Pasterz diecezji warszawsko-praskiej nawiązał do Listu do Kolosan św. Pawła:
Pragnę nam wszystkim przypomnieć jak wielkim każdego z nas czyni Bóg. W duchu wielkiej wdzięczności za nasze osobiste wybranie i powołanie na drogę do Królestwa Chrystusowego przeżywajmy tę liturgię.
Po odczytaniu papieskiej bulli nominacyjnej przez ks. Mirosława Gawrysia, w homilii bp Romuald Kamiński odniósł się do czytania z Księgi proroka Izajasza wskazując, że znajduje się w nim katecheza z treścią do nowej posługi biskupiej, jaką przyjął ks. Jacek Grzybowski:
Czasami ogarnia nas lęk, chęć uniknięcia ciężaru zadań i odpowiedzialności jaką nakłada nasze powołanie, ale przecież „ … nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości oraz trzeźwego myślenia”. Warto słuchać doświadczonego Apostoła Narodów, który w tym wypadku pragnie wspomóc młodego biskupa Tymoteusza, swojego wychowanka i ucznia. Mijają wieki, a ten sam scenariusz ciągle się powtarza: wybór przez Boga, posłanie, ludzkie leki, doświadczenie swojej słabości, zdumienie nad łaskawością Bożą i bogactwem owocowania, kiedy się we wszystkim zawierzy Najwyższemu.
Następnie poświęcił swoje słowa biskupiemu zawołaniu, na które bp Jacek Grzybowski wybrał słowa In te Domine Speravi – Tobie Panie zaufałem!
Nietrudno zauważyć, że zawołanie biskupie to bardzo konkretna deklaracja wobec wezwania Bożego i całej złożoności codziennego życia. Aby móc udźwignąć brzemię zadań tak, aby wzrastała chwała Boża i byli umocnieni nasi siostry i bracia w ich pielgrzymowaniu przez ziemie do nieba, bardzo potrzebna jest taka deklaracja. U jednego brzmi ona „Tobie Panie zaufałem”, u innego „Jezu ufam Tobie”, „Bóg jest większy”, „ Pod Twoją obronę”.
Dziękując za nowego biskupa ordynariusz warszawsko-praski podkreślał też wielość zadań, które stoją na drodze duszpasterskiej posługi.
Bogaty jest zakres zadań postawionych przed Wspólnotą diecezjalną i każdą ze Wspólnot parafialnych. Zadania są niemałe, ale i środki nieskąpe. Nie myślę tutaj o środkach materialnych, ale o potencjale ludzkim.
Biskup Romuald Kamiński przypomniał bogate doświadczenie biskupa Jacka Grzybowskiego w pracy z młodzieżą i wyraził nadzieję na jej kontynuację w posłudze biskupiej:
Ty, biskupie Jacku, przysposobiłeś się solidnie i posiadasz wielkie możliwości – jak zaznaczono w bulli – aby pomagać ludziom w ich drodze do zbawienia. Dzięki studiom i pracy naukowej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i posłudze w Wyższym Seminarium Duchownym naszej diecezji zdobyłeś umiejętność poruszania się w zagadnieniach filozoficznych. Znajomość zachodzących procesów społecznych będzie zapewne przydatna, aby obok wykładni prawd wiary móc pokazać ludziom ich wielkość wypływającą z faktu bycia dzieckiem Bożym, ich szczególne powołanie do świętości. Młode pokolenie powinno w tobie znaleźć szczególnego przyjaciela. Myślę tutaj najpierw o młodych kapłanach, którzy potrzebują szczególnej troski i zrozumienia. Wielu z nas oczekuje, że pomożesz w całym dziele formacji tak duchowej jak i intelektualnej
Na zakończenie uroczystości głos zabrał nowo wyświęcony biskup Jacek Grzybowski, który podziękował wszystkim ważnym w jego życiu osobom. Poprosił również o modlitwę:
Proszę was wszystkich o modlitwę i dobrą radę. Chorych i cierpiących pozdrawiam. Proszę pokornie o ofiarowanie cierpienia za Kościół w Polsce. Zapewniam was o mojej modlitwie. Dziękuję wam. Niech Bóg was prowadzi i wam błogosławi!
Liturgię ubogacił śpiew Chóru Katedry Warszawsko-Praskiej Musica Sacra.
ZDJĘCIA Z UROCZYSTOŚCI
Krótka biografia i herb
Urodził się 11 sierpnia 1973 r. w Wołominie jako syn Jerzego Grzybowskiego i Haliny z domu Sojewskiej. Dzieciństwo spędził w domu rodzinnym w Wołominie, gdzie w latach 1980-1988 chodził do Szkoły Podstawowej im. Cypriana Kamila Norwida, a w latach 1988-1992 do I Liceum Ogólnokształcącego im. Wacława Nałkowskiego. W tym okresie był związany z Ruchem Światło-Życie.
W 1992 r. wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, które ukończył w 1998 r. obroną pracy magisterskiej: Wizja nowej cywilizacji chrześcijańskiej w ujęciu Jacquesa Maritaina.
30 maja 1998 r., w katedrze warszawsko-praskiej Świętych Michała Archanioła i Floriana Męczennika, przyjął z rąk bpa Kazimierza Romaniuka święcenia prezbiteratu i podjął obowiązki wikariusza w parafii św. Jana Chrzciciela w Stanisławowie. Równolegle z obowiązkami duszpasterskimi prowadził pracę naukową. W 2000 r. został wikariuszem w parafii Świętej Trójcy w Ząbkach, a rok później rozpoczął studia doktoranckie na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej UKSW.
W 2003 r. został kapelanem Sióstr Dominikanek Misjonarek w Zielonce, a rok później prefektem ds. studiów w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Warszawsko-Praskiej, a także dyrektorem biblioteki seminaryjnej.
Owocem studiów doktoranckich na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej UKSW była praca doktorska: Filozoficzne konsekwencje średniowiecznego sporu o legitymizację władzy. Ujęcie św. Tomasza z Akwinu i Dantego Alighieri, której promotorem był ks. prof. Jan Sochoń. Po uzyskaniu w 2004 r. stopnia doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii, zaczął wykładać historię filozofii, antropologię filozoficzną i filozofię Boga na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie i w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Warszawsko-Praskiej. Przez cały czas łączył pracę w seminarium z działalnością dydaktyczną i naukową, jako adiunkt Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej UKSW.
W 2012 r. wydał książkę habilitacyjną zatytułowaną: Byt, Tożsamość, Naród. Próba wyjaśnienia formuły „tożsamość narodowa” w perspektywie metafizyki. 17 października 2013 r. otrzymał tytuł doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie filozofii, specjalność – filozofia polityki i filozofia kultury. W 2014 r. rektor UKSW uchwałą senatu nadał mu tytuł profesora nadzwyczajnego UKSW.
Od 2010 r. Biskup Nominat regularnie współpracuje z Redakcją Katolicką Polskiego Radia, a także ze środowiskiem Teologii Politycznej i redakcją tygodnika Idziemy.
W 2013 r. zakończył pracę wychowawczą w seminarium i został rezydentem w parafii św. Łukasza na Tarchominie. Kontynuował pracę duszpasterską i prowadzenie wykładów, zarówno w seminarium jak i na UKSW.
W 2017 r., z rekomendacji abpa Henryka Hosera SAC, został mianowany członkiem Zespołu Ekspertów KEP ds. Bioetycznych. W październiku 2017 r. bp Romuald Kamiński mianował go diecezjalnym duszpasterzem akademickim i dyrektorem Domu Słowa Bożego „Arka” w Warszawie na Grochowie. Od tego czasu Biskup Nominat pracował duszpastersko z młodzieżą studencką, łącząc zadania pastoralne z pracą naukową.
W swoich pracach – tekstach naukowych i popularyzatorskich oraz w audycjach radiowych – podejmuje problematykę filozoficznych inspiracji i źródeł współczesnych zagadnień kulturowych i cywilizacyjnych. Jest autorem kilkunastu książek naukowych, zarówno z dziedziny historii filozofii jak i filozofii polityki, a ponadto ponad stu artykułów, zarówno naukowych jak i popularyzujących refleksję filozoficzną nad obecnymi problemami kultury. Należy do Polskiego Towarzystwa Tomasza z Akwinu (oddział Societa Internazionale Tommaso d’Aquino) i Naukowego Towarzystwa Tomistycznego.
24 listopada 2020 r. Ojciec Święty Franciszek mianował ks. Jacka Grzybowskiego biskupem pomocniczym diecezji warszawsko-praskiej i przydzielił mu stolicę tytularną Nova. Jest to historyczna diecezja w Cesarstwie Rzymskim, w prowincji Afryka Prokonsularna, sufragania metropolii w Kartaginie, obecnie na terenie Tunezji.
Symbolika herbu
Pole herbu jest w kolorze czerwieni, który w heraldyce jest symbolem dwóch cnót: odwagi i waleczności, a także miłości do Boga i bliźniego. W symbolice religijnej czerwień jest też kolorem Ducha Świętego, krwi Odkupiciela oraz poświęcenia i żarliwości.
Herb Biskupa Jacka łączy w sobie dwa elementy. W górnej części pola widnieje herb rodowy «Prus II Wilcze Kosy» wywodzącej się z północnego Mazowsza rodziny Grzybowskich. Są to dwie wilcze kosy (srebro zastępuje tutaj biel) zachodzące ostrzem na siebie, złączone na dole związką, której koniec opada. Nad nimi zaćwieczony jest półtorakrzyż.
Według legendy herbowej w czasach wojny księcia Kazimierza I Odnowiciela z Miecławem, uzurpatorem mazowieckim (XI w.), wojskami polskimi dowodził rycerz herbu Prus. Na pamiątkę pokonania wroga, książę Kazimierz Odnowiciel pozwolił rycerzowi dołączyć do swojego herbu z półtorakrzyżem dwie skrzyżowane kosy, które były w herbie przeciwnika.
W dolnej części herbu Biskupa Jacka na rozłożonej księdze położony jest miecz. Są to atrybuty Pawła Apostoła. Księga jest wprawdzie atrybutem wszystkich apostołów, ewangelistów i nauczycieli Kościoła, ale w odniesieniu do św. Pawła ma wymowę najsilniejszą. Apostoł napisał najwięcej listów wchodzących w skład Nowego Testamentu i rozniósł słowo Boże po całym Cesarstwie Rzymskim. Miecz symbolizuje męczeństwo Apostoła Narodów. Jako obywatel rzymski nie został ukrzyżowany, ale ścięty mieczem.
Właśnie wyznanie św. Pawła, zapisane w Drugim Liście do Tymoteusza 1, 12: Scio enim, cui credidi – Wiem, komu zawierzyłem, stało się (obok wersetu Psalmu 31, 15: Ego autem in te speravi, Domine – Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie) inspiracją dla zawołania Biskupa Jacka: In te Domine speravi, widniejącego pod herbem.
Kapelusz kościelny umieszczony nad herbem wywodzi się z kapelusza pielgrzymiego i przypomina o wędrowaniu do niebieskiej ojczyzny. Przypomina także o nakazie misyjnym, aby głosić Ewangelię aż po krańce ziemi. Zieleń kapelusza symbolizuje dobrych pasterzy, którzy wiodą swe owce na zielone pastwiska oraz nieskażoną doktrynę wiary, którą dobrzy pasterze powinni karmić powierzoną sobie owczarnię.
